அபிதான சிந்தாமணியின் ஆசிரியர் ஆ. சிங்கார வேலு முதலியார். 1855 இல் சென்னையில் பிறந்தார். சென்னை பச்சையப்பா உயர் நிலைப்பள்ளியில் தமிழாசிரியராக பணியாற்றினார். 1890 இல் இந்நூலை உருவாக்க பல்லாயிரம் பக்கங்கள் கைப்பிரதியாக எழுதிச் சேர்ந்தார் சிங்காரவேலு முதலியார். இன்றைய அபிதான சிந்தாமணி ஏறத்தாழ 1800 பக்கங்கள் கொண்டது. இரண்டு பத்திகளிலாக மிகப்பொடி எழுத்து. அப்படியானால் எப்படிப் பார்த்தாலும் கடைசிக் கைப்பிரதி 9000 பக்கங்களுக்கு இருந்திருக்க வேண்டும். ஊர் ஊராகச் சென்று சிறு பிரசுரங்களையும் ஏடுகளையும் சேகரிக்க ஆரம்பித்தார். செவிவழிக்கதைகளை திரட்டினார்.

ஸ்தலபுராணங்களை ஓதுவார்களிட மிருந்து கேட்டு எழுதிக்கொண்டார். நாடோடிகளான கதை சொல்லிகள், ஹரிகதைப் பிரசங்கிகள், சோதிடர்கள், மாந்திரீகர்கள், நாட்டு வைத்தியர்கள், பைராகிகள் போன்ற பலதரப்பட்ட மக்களை சந்தித்து தகவல்களை திரட்டிக்கொண்டே இருந்தார்.

சென்னையில் அன்றிருந்த செல்வந்தர்கள், கல்விமான்களை அணுகி அச்சிடுவதற்கு உதவி கோரினார். அவர்கள் இது அவசியப்பணி என்று சொன்னார்களே அல்லாமல் உதவ முன்வரவில்லை.

சென்னையில் இருந்தவர்களிடம் நம்பிக்கை இழந்த சிங்காரவேலு முதலியார் யாழ்ப்பாணத்தை நாடினார். யாழ்ப்பாணம் வழக்கறிஞர் கனகசபைபிள்ளை இதன் ஒரு பகுதியைப் பார்வையிட்டு பாராட்டி பொருளுதவி செய்ததுடன் சென்னை வழக்கறிஞர்களுக்கு இந்நூலை அச்சிட உதவ வேண்டும் என்று ஒரு சான்றிதழும் எழுதியளித்தார்.

அந்தச் சான்றிதழை சிங்காரவேலு முதலியார் பேராசிரியர் சேஷகிரி ராவ் என்பவரிடம் காட்டியபோது ‘நானும் இதேபோல ஒன்று எழுதிக்கொண்டிருகிறேன்’ என்று சொல்லி விட்டு பேசாமல் இருந்துவிட்டார். சென்னை குயுரேட்டரும் பச்சையப்பன் கல்லூரி தருமகர்த்தாவுமான வ. கிருஷ்ணமாச்சாரியிடம் சென்று மன்றாடினார் சிங்காரவேலு முதலியார்.

அவர் சில அச்சுக்கூடத்தவர்களிடம் கேட்டுவிட்டு இதற்கு செலவு நிறைய ஆகுமே என்று சொல்லி போகச் சொல்லிவிட்டார். மனம் சோர்ந்த சிங்காரவேலு முதலியார் தன் நூலை தூக்கி போட்டுவிட்டு சலித்திருந்தார்.

பாண்டித்துரை தேவர் சிங்கார வேலு முதலியாரின் இரண்டாவது அறிக்கையை பார்த்து மதுரையில் இருந்து தேடிவந்து சிங்காரவேலு முதலியாரைப் பார்த்தார்.

அபிதான சிந்தாமணி கைப்பிரதியைப் பார்த்ததுமே பாண்டித்துரைத்தேவர் ஆனந்தக்களிப்பு அடைந்தார். மதுரைத் தமிழ்ச் சங்கம் சார்பில் அச்சிட்டு வெளியிட முன்வந்தார்.

1910 இல் அபிதான சிந்தாமணியின் முதல் பதிப்பு வெளிவந்தது. பின்னர் அதில் விடுபட்டுப்போன விஷங்களை குறித்துக்கொண்டே வந்த சிங்காரவேலு முதலியார் இரண்டாம் பதிப்பை தயாரித்துக்கொண்டிருக்கும்போதே 1932 இல் மரணமடைந்தார். அதாவது 1890 முதல் கிட்டத்தட்ட நாற்பத்து இரண்டு வருடங்கள். ஒரு முழுவாழ்க்கையையே இதற்காகச் செலவிட்டிருக்கிறார்.

அபிதான சிந்தாமணி எப்படிப்பட்ட நூல்? முதன்மையாக இது ஒரு புராணக் கலைக்களஞ்சியம். இந்நூலில் அனேகமாக எல்லா புராணங்களும் அவற்றின் கதாபாத்திரங்களுக்குக் கீழே ரத்தினச் சுருக்கமாக அளிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. பிறமொழிகளில் உள்ள புராணக் கலைக்களஞ்சியங்களில் தமிழ்ப் புராணங்கள் அனேகமாக இருப்பதில்லை.

ஒட்டுமொத்த இந்திய புராணங்கள் அளவுக்கே தமிழில் தனிப்புராணங்கள் உண்டு. அவையெல்லாம் இந்நூலில் உள்ளன. இந்நூலில் உள்ள தகவல்கள் இன்னமும் இந்திய தேசிய கலைக்களஞ்சியங்களில் சேர்க்கப்படவில்லை.

இரண்டாவதாக தொன்மையான சாஸ்திர நூல்கள் மருத்துவ நூல்கள் சோதிட நூல்கள் போன்றவற்றின் தகவல்களும் இந்த நூலில் அகர வரிசைப்படுத்தப்பட்டுள்ளன. இவற்றின் வழியாக தொன்மையான தமிழ் வாழ்க்கையின் சித்திரம் கற்கக் கற்க முடிவிலாது விரியும். தமிழர் சிற்பவியல் ஆலயங்களைப்பற்றிய தகவல்கள் என இந்நூல் அளிக்கும் தகவல்களுக்கு முடிவே இல்லை.

மூன்றாவதாக தொல் தமிழ் இலக்கியங்களின் தகவல்கள் இந்நூலில் சுருக்கமாக கொடுக்கப்பட்டிருக்கின்றன. ஆசிரியர்கள் நூல்கள் குறித்த விரிவான தகவல்கள் சுருக்கமான மொழியில் இந்நூலில் உள்ளன. ஆனால் இக்காலகட்டத்தில் தமிழ் நூல் ஆய்வுகள் முதற்கட்டத்தில் இருந்தன என்பதனால் இவை விரிவாகவும் முழுமையாகவும் இல்லை.

மூன்றாவதாக தமிழரின் அன்றாட வாழ்வியல் குறித்து மிக விரிவான சித்திரத்தை அளிக்கிறது அபிதான சிந்தாமணி. சாப்பாடு, திருமணச் சடங்குகள், சாவுச்சடங்குகள், சாதிகள், உபசாதிகள், ஆசாரங்கள், நம்பிக்கைகள், வழக்காறுகள்... நூறு வயது கண்ட ஆயிரம் பாட்டி தாத்தாக்களுக்குச் சமம் இந்த நூல்.

ங்காரவேலு முதலியார் தமிழுக்கு பெருந்தொண்டு புரிந்திருந்தாலும் சாதாரணமானவர்கள் நினைக்கப்படும் அளவுக்குக் கூட அவர் நினைவு கூரப்படுவதில்லை. அவரைப்பற்றிய தகவல்களே கூட அரிதாகவே உள்ளன. அபிதான சிந்தாமணி மிகப்பழைய கல்லச்சுப்பதிப்பே இப்போதும் ஒளிநகலெடுக்கப்பட்டு வெளிவருகிறது. அதை மறுபடியும் அச்சுகோர்த்து பிழைதிருத்தம் செய்து புதிய பதிப்பு கொண்டுவருவதற்கு நம்மிடம் இன்று அறிஞர்கள் இல்லை.

இந்த மாபெரும் நூலை உரிய முறையில் பிழைதிருத்தம் செய்வது எத்தனை பெரும்பணி என்பதை சொல்ல வேண்டியதில்லை. அத்துடன் தஞ்சை தமிழ் பல்கலை போன்றவை வெளியிட்டுள்ள பிழை மலிந்த நூல்களைப் பார்க்கையில் தமிழ் கலிவித்துறையால் அது சாத்தியமா என்ற பிரமிப்பே ஏற்படுகிறது.

தமிழகத்துப் பேராலயங்கள், மாபெரும் ஏரிகள் போன்றவற்றைப் பார்க்கையில் இந்த மகத்தான செல்வங்களை பேணி வைத்துக்கொள்ளக்கூட திறனற்ற தலைமுறையினராக இருக்கிறோமே என்ற சேர்வு ஏற்படுவதுண்டு. ஒவ்வொரு முறை அபிதான சிந்தாமணியைப் பார்க்கும் போதும் அதே நினைவுதான் எழுகிறது.

‘ரிவோல்ட்’ பக்கங்களிலிருந்து....(7)

(1928 ஆம் ஆண்டிலிருந்து 1930 ஆம் ஆண்டு வரை பெரியார் நடத்திய ‘ரிவோல்ட்’ ஆங்கில வார ஏட்டிலிருந்து சில வரலாற்றுத் தகவல்கள்)

தேசியம் மற்றும் தீவிர சாதி எதிர்ப்பு எனும் தலைப்பில் ‘ரிவோல்ட்’ கட்டுரைகள் தொகுக்கப்பட்டுள்ன. காங்கிரசின் தேசியம் பார்ப்பனியமாகவும், சாதி வெறியாகவுமே வெளிப்பட்டதை காங்கிரஸ் மாநாடுகளில் நடந்த சம்பவங்களிலிருந்து ‘ரிவோல்ட்’ எடுத்துக்காட்டியது. பிரிட்டிஷ் ஆட்சியை ‘சாத்தான்களின் ஆட்சி’ என்று பேசிய தேசியப் பார்ப்பனர்கள், தங்கள் குடும்பத்தினருக்கும் உறவினர்களுக்கும் பிரிட்டிஷ் ஆட்சியில் கொழுத்த சம்பளம் பெற்று, பிரிட்டிஷ் விசுவாசிகளாக செயலாற்றியதை ‘ரிவோல்ட்’ பட்டியலிட்டு அம்பலப்படுத்தியது. ‘இது தான் தேசியமா’ என்ற தலைப்பில் ‘ஈ.வி.ஆர்.’ என்ற பெயரில் பெரியார் எழுதிய கட்டுரை, பார்ப்பனர் களின் ‘தேச பக்தியை’ அம்பலப்படுத்தியது. (27 மார்ச் 1929)

காங்கிரஸ் கட்சி செயலாளர் ரெங்கசாமி அய்யங்கார் மேடைகளில், “பிரிட்டிஷ் அரசை செயல்படாது தடுக்க வேண்டும்; சிங்கத்தை அதன் குகையில் சந்திக்க வேண்டும்” என்று முழங்குவார். அவரது சகோதரர் எஸ். சீனிவாச அய்யங்கார், அதே குகைக்குள் சாதுரியமாக நுழைந்து கொண்டு, வழக்கறிஞர் தொழில் நடத்தி, ஒவ்வொரு நாள் காலையிலும் பிரிட்டிஷ் நீதிபதிகளின் காலை நக்கிக் கொண்டிருப்பார். பிரிட்டிஷ் பிரதி நிதிகளை ‘கனவான்களே’ என்று அழைத்துக் கொண்டிருப்பார்.

தேசபக்தியில் ஊறிப் போய் நிற்பதாகக் காட்டிக் கொள்ளும் சீனிவாச சாஸ்திரி, டி.ரெங்காச்சாரி, மணி அய்யர், வி.கிருஷ்ண சாமி அய்யர், சி.பி. இராமசாமி அய்யர், சி. விஜயராகவாச்சாரிகள் எல்லாம் தங்கள் குடும்பத்தினரை எல்லாம் அரசு உயர் பதவிகளுக்கு அனுப்பி - அரசிடமிருந்து கொழுத்த சம்பளம் வாங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். 3 சதவீதமுள்ள பார்ப்பனர்கள் 97 சதவீத பதவிகளைக் கைப்பற்றிக் கொண்டு, பிரிட்டிஷ் ஆட்சியை முடக்குவோம்; விரட்டி அடிப்போம் என்று மேடைகளில் வீரம் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

காங்கிரஸ் கட்சிக்குள்ளேயே புதிய புதிய அரசியல் கட்சிகள், சுதந்திரக் கட்சி, சுயராஜ்யக் கட்சி, ஹோம் ரூல் இயக்கம் என்று முளை விட்டு ஏழைகளுக்கு பாடுபடுவதாகக் கூறிக் கொண்டு, அதற்காக புதிய பதவிகள், புதிய குழுக்கள், வெளிநாட்டுக்குச் செல்லும் பிரதிநிதிகள் என்று புதிய பதவிகளை உருவாக்கிக் கொண்டனர். ‘ஆங்கிலம் அன்னிய மொழி அதைப் படிக்காதீர்கள்’ என்று மேடைகளில் பேசிக் கொண்டு தங்கள் வீட்டுப் பிள்ளைகளை ஆங்கிலப் பள்ளிகளில் சேர்த்தனர். சத்திரச் சோறு சாப்பிட்ட பார்ப்பனர்கள், சத்திரத்தின் உரிமையாளர்களாகவே பதவி வாங்கிக் கொண்டு விட்டனர். தேசியப் பார்ப்பனர்கள் பதவிகளுக்கு வராத காலத்தில் அரசாங்கம் வரி மூலம் வசூலித்த தொகை ரூ.25 கோடியிலிருந்து ரூ.30 கோடி வரை தான்.

40 ஆண்டுகளில் பார்ப்பனர்கள் பதவிகளுக்கு வந்து கொழுத்த சம்பளம் வாங்கியதால் மக்களிடமிருந்து கூடுதல் வரி விதித்து 140 கோடியிலிருந்து 150 கோடி வரை, அரசு வருவாயை அதிகரித்துக் கொண்டது. “சுதந்திர வீரர்களாக” கூறிக் கொண்டு நாட்டின் வருவாயைச் சுரண்டிய பார்ப்பனர்கள், ஒரு காலத்தில் புரோகித பிச்சை எடுத்தவர்கள். ஆனால் பார்ப்பனரல்லாதார் விவசாயிகளாக வும், வணிகர்களாகவும், தொழிலாளர்களாகவும் இருந்தவர்கள். அவர்கள் எல்லாவற்றையும் இழந்து வெளிநாடுகளுக்கு கூலிகளாக வேலை தேடி ஓட வேண்டியிருக்கிறது. இந்த நிலையில், இந்த மண்ணில் தேசபக்தி நாடக வேடம் கட்டிக் கொண்டு காங்கிரஸ் ஆட்டம் போடுகிறது என்று அடுக்கடுக்கான வாதங்களை பெரியார் முன் வைத்தார்.

“அவதூறு பிரச்சாரங்களால் சுயமரியாதை இயக்கத்தை அழித்துவிட முடியாது. சுயமரியாதை இயக்கம் வெற்றி பெற்றே தீரும் என்று துணிவுடன் கூறுவேன்” என்று “ஆர்.எஸ்.” என்ற புனைப் பெயரில் அதற்கு 12 ஆண்டுகளுக்கு முன் காங்கிரசில் இருந்து விலகி சுயமரியாதை இயக்கத்தில் சேர்ந்த தோழர் ஒரு கட்டுரை எழுதியுள்ளார். (‘ரிவோல்ட்’ ஏப்.17, 1929)

அதில் காங்கிரஸ் கட்சியில் நடந்த ‘வர்ணாஸ்ரம’ங்களை அம்பலப்படுத்தியுள்ளார். 1910 ஆம் ஆண்டு லக்னோவில் நடந்த காங்கிரஸ் மாநாட்டில் பார்ப்பனர்கள் சாப்பிடுவதற்காக தனி இடம் ஒதுக்கப்பட்டு, அவர்களுக்கு முதலில் உணவு பரிமாறப்பட்டது. அதற்குப் பிறகு எஞ்சிய உணவுதான் பார்ப்பனரல்லாதாருக்கு தனியாக பரிமாறப்பட்டது. இரண்டாவது நாள் இன்னும் மோசம். பார்ப்பனர்கள் சாப்பிட்ட இலைகளை அப்படியே கட்டுரையாளர் உள்பட பார்ப்பனரல்லாத பிரதிநிதிகள் தங்கிய அறையில் கொண்டு வந்து போட்டிருந்தனர். இலையிலிருந்து கழிவுகள் அறை முழுதும் வழிந்தோடி துர்நாற்றம் வீசியது. அந்த சூழ்நிலையில் பார்ப்பனரல்லாதார் உணவருந்த நிர்ப்பந்திக்கப்பட்டனர்.

கட்டுரையாளர் உள்ளிட்ட பார்ப்பனரல்லாத பிரதிநிதிகள் எதிர்ப்பு தெரிவித்து வெளியே ஓட்டலுக்கு சாப்பிடச் சென்றனர். இத்தனைக்கும் பார்ப்பனரல்லாதார் பிரதிநிதிகள், உணவுக்கான கட்டணத்தை செலுத்தி மாநாட்டுக்கு வந்தவர்கள். பார்ப்பனரல்லாத வர்களை ‘பார்ப்பன வெறுப்பாளர்கள்’ என்று பட்டியலிட்டு, தனியாக ஒதுக்கி வைத்து அவமதித்தார்கள். சுயமரியாதை இயக்கத்தை கடுமையாக விமர்சித்து எழுதி வந்த பார்ப்பனரல்லாத தலைவரான திரு.வி.க.வும் அவமானத்திலிருந்து தப்பவில்லை. ஒரு முறை ‘படித்த பார்ப்பனர்’ ஒருவர், திரு.வி.க.வை அவரது வீட்டுக்கு சாப்பிட அழைத்திருந்தார்.

பார்ப்பனர் மட்டும் தனது வீட்டின் சமையலறைக்குள் சென்று வயிறு முட்டச் சாப்பிட்டு, திரும்பி வந்து வெற்றிலைப் பாக்கு போட்டுக் கொண்டே, திரு.வி.க.வைப் பார்த்து, வீட்டுக்கு வெளியே சென்று சாப்பிடுமாறு கூறினார். “எச்சில் இலை எடுத்து, சாணம் போட்டு கழுவுவதற்கு சங்கடமிருந்தால், வேலைக்காரி அதைச் செய்வாள். நீங்கள் செய்ய வேண்டாம்” என்று திரு.வி.க.விடம் கூறினார், அந்த ‘படித்த நாகரிகமான பார்ப்பனர்’.

எதற்காக இப்படி, உணவுக்கு அழைத்து அவமானப்படுத்த வேண்டும்? இந்த பார்ப்பனர்கள் தான் சுயமரியாதை இயக்கத்தை நோக்கி குற்றம் சாட்டுகிறார்கள். சுயமரியாதை இயக்கத்தின் வெற்றியை இவர்களால் தடுக்க முடியாது என்று எழுதினார் கட்டுரையாளர் “ஆர்.எஸ்.”.

(காங்கிரஸ் கட்சியில் இருந்த காலத்தில் பெரியாரும் இப்படி பார்ப்பனர்களால் அவமானப்படுத்தப்பட்ட நிகழ்வுகளை பெரியார் ‘குடிஅரசில்’ பதிவு செய்துள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது.)

நன்றி கீற்று